1950’li yıllarda birbirinden bağımsız olarak Amerika ve İngiltere’de soyut dışavurumculuğa karşı tepki olarak doğan Pop Art akımı felsefi açıdan “hayat bir kolaj çalışmasıdır; tüm imgeler, yaşadıklarımız, düşüncelerimiz birer toplama ve kopyadır, anonimliği mutlaktır” düşüncesi ile hayat buldu.

Bu akımın en önemli temsilcilerinden sayılan, Amerikalı ressam, film yapımcısı ve yayıncı Andy Warhol’un “Birgün herkes 15 dakikalığına meşhur olacak” sözü sanat, edebiyat, moda ve dahi gündelik hayatta yeni bir çağın başlangıcıydı.

2001 yılını hatırlayalım, format olarak Avusturya’da yayınlanmış bir reality programının aynısı olan “Biri Bizi Gözletliyor” uyarlaması kendi adına kurulmuş özel televizyon kanalı ve internetten 24 saat canlı yayın yapıyor ve milyonlarca izleyici kitlesine ulaşıyordu. Sosyo-kültürel anlamda hatırı sayılır düzeyde kaç kişinin gece bu programda yaşanan aşkları, kavgaları, sinir krizlerini ve nadir de olsa yarışmacılar arasındaki dayanışmayı izleyip sabah iş yerinde ellerinde kahve fincanlarıyla sanki kendi sosyal çevrelerinde yaşanmışçasına birbirlerine anlatıp üzerine yorumlar, dedikodular yaptığı şimdi gözümde yeniden canlanıyor, gülümsüyorum.

Yaşanan tüm bu saçmalık, anlamsızlık günümüzde sosyal medya uygulamalarında şahit olduğumuz bireysel teşhirciliğin ve diğer taraftan doğal olarak gelişen meraklı bir takipçi kitlesinin de bir nevi ayak sesleriydi aslında.

Peki bazı insanlar diğer insanların hayatlarını kendilerinin bir işine yaramayacak olmasına rağmen neden merak eder? Çünkü merak; zekâ ve algılama ile ilgili durum ve kavramı ifade eden “bilişsel” tanımını oluşturan temel taşlardan biri ve “izleyici” birey için başkalarının çeşitli özelliklerine, sahip olduklarına özenerek onlar gibi olmaya çalışmaktan kısaca özdeşim kurmaya yaramaktan öteye geçemiyor.

Londra’daki Brunel üniversitesinden araştırma görevlisi Anne Chappell, insanın zaten doğası gereği meraklı bir canlı olduğunu belirtiyor ve insanların kendi hikayelerinin ise diğer insanların yaşamlarıyla olan etkileşime göre şekillendiğini ekliyor. Bundan yola çıkarak insanın etrafında olup biteni anlamlandırma çabasının bilinçsizce yapılan masum bir davranış olduğunu kabul edebiliriz, ama bu davranışı tercih edip benimsemek tamamen kişiye özel bir durum.

Hangi birimiz sosyal medyada bir başkasının sürekli özçekim, nişan, düğün, abartılı şekilde övülen eş, sevgili, çocuk, evcil hayvan, son model otomobil marka logolu direksiyonu tutan eliyle birlikte sahip olmanın lüks sayıldığı kol saati, kahve fincanını tutarken aslında göstermeye çalıştığı bacak paylaşımını görmek istiyoruz? Yine de bunu herkesten beklemek aslında biraz da eşyanın tabiatına aykırı.

Unutmayalım tercihler hayatımızı belirler ve neyi tercih ettiğimiz de nasıl bir hayat yaşamayı arzuladığımızı...