Hayrettin İvgin
Yazar e-posta:
hayrettinivgin@gmail.com
Kürt Türkleri ve Ziya Gökalp
Büyük Atatürk, Şark Bülbülü diye tanınan Celal Güzelses’e 4 Ekim 1932 tarihinde uzun bir not dikte ettirmiştir. Bu notu mesaj olarak Diyarbakırlılara iletmiştir. Daha sonra da pek çok yerde yayımlanan Gazi Mustafa Kemal’in şu sözleri tarihî gerçeklerin zevkli ve estetik tezahürlerindendir:
“Diyarbakırlı, Vanlı, Erzurumlu, Trabzonlu, İstanbullu, Trakyalı ve Makedonyalı hep bir ırkın evlâtları, hep aynı cevherin damarlarıdır.”
Geçmişi daha eskilere götürmek mümkündür ama bir tarih vermek gerekirse 1839 Tanzimat Fermanı’nın ilânından sonra Batılılar ve Ruslar; Osmanlıyı ve Türkiye’yi bölmeyi parçalamayı, küçültmeyi değişmez bir siyaset haline getirmişlerdir. 180 yılı aşkın bir süredir, oyunlarına ve entrikalarına devam etmektedirler.
Türkiye’nin bugün dış siyasette önemli üç sorunu bulunuyor: a) Kürt sorunu, b) Ermeni sorunu, c) Kıbrıs sorunu. Her üç sorun da tamamen sun’î olup Batılıların açtığı bir yaradır. Bu yara, kangren haline getirilmiş, iyileştirilmesi imkânsızlaştırılmıştır.
Kürt sorunu, sistemli ve sürekli bir şekilde, özellikle Batı ülkelerindeki çeşitli enstitüler, araştırma merkezleri, yayınevleri ve medya kanalıyla, Türkiye aleyhine desteklenmektedir. Bu üç sorunun muhatapları olan bazı Kürtler, Ermeniler ve Rumlar elbirliği ve güçbirliği içindedirler.
Doğu ve Güneydoğu Anadolu’da yaşayan halkın özbeöz Türk kökenli olduğu tarihî bir gerçek iken Kürt Türkleri dediğimiz bu kardeşlerimizi; sanki ayrı bir milletin mensupları gibi göstererek bize düşman yapan Hristiyan Kulübüne mensup Batılılar ve ABD, “böl-parçala-yut” siyasetine halen devam etmektedirler. Bu siyasetlerini, sadece bizim için değil, bütün Ortadoğu ve Kuzey Afrika ülkeleri için yürütmektedirler. Bunun adı Büyük Ortadoğu Projesi’dir.
Bu siyasetlerinde başarılı da olmuşlardır. Kendi içimizdeki bazı cahil, yarı cahil aydınlarımızı da inandırmışlardır.
Büyük Türkçü Ziya Gökalp’e bile “Kürt” dediler. Doğrudur, çünkü o bir Kürt Türküdür. Bakınız Ziya Gökalp “Bana Türk Değil Diyene…” adlı şiirinde nasıl yakınıyor:
“Ben Türküm” diyorsun, sen Türk değilsin.
“İslâmım” diyorsun, değilsin İslâm,
Ben ne ırkım için senden vesika
Ne de dinim için isterim ilâm.
Türklüğe çalıştım, sırf zevkim için
Ummadım bu işten aslâ mükâfat,
Bu yüzden bu kadar felâket çektim.
Hiçbir an esefle, demedim: Heyhat!...
Hattâ ben olaydım, Kürt, Arap, Çerkes,
İlk gayem olurdu, Türk milliyeti.
Türk kuvvetli olursa mutlâka,
Kurtarır, her İslâm olan milleti.
Türk olsam, olmasam, ben Türk dostuyum,
Türk olsan ve olmasan sen Türk düşmanı,
Çünkü benim gayem Türkü yaşatmak,
Senin öldürmek, her yaşayanı.
Türklük, hem mefkûrem, hem de kanımdır.
Sırtımdan alınmaz, çünkü kürk değil,
Türklük hadimine, Türk değil, diyen.
Soyca Türk olsa da piçtir, Türk değil.”
Yine Ziya Gökalp en güzel cevabı 1992 yılında “Küçük Mecmua” adlı derginin 28. sayısında “Millet” başlıklı makalesinde bölücülere, gafillere ve hainlere şöyle söylüyor:
“Ben gençliğimde tahsil için ilk defa İstanbul’a gittiğim zaman, bu ilmî araştırmaya başlamak zorunda kaldım. Çünkü orada eskiden kalan kötü bir alışkanlık nedeniyle, bütün Karadeniz halkına (Lâz), bütün Suriyelilere ve Irakılara (Arap), bütün Rumeli halkına (Arnavut) dedikleri gibi benim gibi Doğu illeri halkına (Kürt) milliyetini mal ettiklerini gördüm.
O zamana kadar kendimi Türk hissediyordum. Fakat bu düşüncem ilmî bir araştırmaya dayanmıyordu. Gerçeği bulabilmek için, bir taraftan Türkülüğü, diğer taraftan Kürtlüğü araştırmaya başladım. İlk önce dilden başladım.
Diyarbakır şehrinde, ana dil Türkçe olmakla beraber, her fert biraz Kürtçe bilir. Dilde bu ikilik, iki şekilde açıklanabilirdi. Diyarbakır’ın Kürtçesi bir Türk Kürtçesiydi. Dil araştırmalarım gösterdi ki Diyarbakır’ın Türkçesi Bağdat’tan Adana’ya, Bakü’ye, Tebriz’e kadar uzanan doğal bir dilden yani Akkoyunlu ve Karakoyunlu Türklerine özgü bulunan Azer lehçesinden ibarettir. Bu dilde hiçbir sun’îlik yoktur. Bundan ötürü Kürtlerin bozduğu bir Türkçe söz konusu değildir. Diyarbakır lehçesinin Azerî Türkçesi olması, şehirlerin Osmanlı Devleti’nin etkisiyle Türkçe konuştuğu iddiasını da temelden çürütür. Çünkü öyle olsaydı, bu şehirlerde konuşulan dilin Osmanlı lehçesi olması lâzım gelirdi.
Diyarbakırlıların bazılarının kullandıkları belirli kelimelerden olan Kürtçe’ye gelince, bu dilin köylerde konuşulan açık ve düzgün Kürtçe’den farklı olduğunu gördüm. Kürtçe, Farsça’nın akrabası olduğu halde, nahiv itibariyle hiç ona benzemez. Çünkü, Farsça’da bulunmadığı halde Kürtçe’de hein (tezkir) ve (tenis) hem de Arapça ve Latince’de olduğu gibi (i’ap) vardır. Demek ki, Kürtçe, Türk diline oranla daha birleşik, daha karışıktır. Türkler kendi dillerinde tezkir, tenis, i’ap gibi durumlara rastlamadıklarından Kürtçe’nin bu gibi özelliklerine etki edememeleri gerekirdi. Gerçekten gelişmeler bu şekilde cereyan etmiş, Diyarbakırlılar, Kürtçe’nin tezkir, tenis, i’ap kurallarını tamamiyle yere batırıp Kürt nahvini Türk dil bilgisi kurallarına uydurarak uydurma bir Kürtçe icat etmişler. Bu Kürtçe’ye (Türk Kürtçesi) adını vermek gayet doğru olur.
Dil açısından gayet önemli olan bu durum Diyarbakırlıların Türk olduğuna en büyük delildir.”
Atatürk boşuna mı söyledi: “Ne mutlu Türküm diyene!” özdeyişini?
Atatürk’ün yüceliğini halâ anlamayanlar varsa, onlara şaşkındır diyorum:
Kısaca söylersek; a) Kürtler, Turanî kavimden olup Türk menşelidirler, b) Kürt Türkleri kesinlikle bir İranî kavimden değildirler, c) Kürt Türkleri; ne Hititlerin, ne Asurluların, ne Keldanilerin ne de Urartuların menşelerinden gelmemektedirler.
Bununla ilgili yüzlerce belge, bilgi varken, tarihî gerçekler ortada iken; bunları “asimilasyon politikası söylemleri” olarak niteleyen sözde aydınlar, şimdilerde meydanı boş buldular. Bilmiyorlar ki kandırıldılar. Uzun bir süredir, kendilerine telkin edilen bilim dışı söylemlere; çağdaşlık, insan hakları vb. güzel sözlerin arkasına sığınarak topluma enjekte etmeye çalışıyorlar.
Kürt Türklerinin Turanî olduğunu, tarihî gerçekler ve sosyolojik olaylar ortaya koymaktadır.